یادداشت اختصاصی از حمیدرضا حاجی اشرفی
نقش شرکت های بیمه زندگی بعنوان حامی نهضت کارآفرینی ایران
آیا این شرکت ها فقط برای زینت بازار و یا واسطه جذب منابع در هلدینگ های مالی و بانکی تاسیس میشوند تا خدمات واسطه گری پول برای مجموعه خودی ارائه دهند و هیچ مسئولیتی در قبال توسعه اقتصادی کشور و افزایش داراییهای بیمه گذاران ندارند؟!
از چندین سال پیش چند شرکت بیمه منحصرا مجوز فعالیت در رشته بیمه های زندگی از بیمه مرکزی ایران گرفته اند. این شرکت ها منحصرا به تولید بیمه نامه های به شرط فوت و به شرط حیات و یا مختلط می پردازند . در ابتدا تصور خیلی ها این بود که انگیزه موسسین برای گرفتن مجوز این نوع شرکتها پایین بودن میزان سرمایه تاسیس و کم هزینه بودن اداره این شرکت ها یا تشکیلاتی برای جمع آوری پس اندازهای خرد مردم و سپرده گذاری آنها نزد بانک ها یا صندوقهای بورسی جهت بهره برداری از اختلاف نرخ سود و دلالی پول می باشد . !!! که ان شاالله این مورد آخری هرگز در اذهان موسسین این نوع بنگاههای بیمه ای نبوده و نیست !؟
البته رونق فروش بیمه نامه های زندگی ،بخصوص از نوع پس اندازی آن در دهه های ۸۰ و ۹۰ بر تمایل تاسیس این نوع شرکت ها در اذهان موسسین آنها بی تاثیر نبود ،لیکن بعلت موفقیت برنامه های بازاریابی چند شرکت جدید بیمه عمومی ،شرکت های بیمه زندگی پس از تاسیس در رقابت با آنها چندان موفق نبوده اند . مضاف بر اینکه وقتی بیمه گذاران همه محصولات مورد نیازشان را از یک سوپر مارکت دارای انواع محصولات بیمه ای تامین می کنند ، فلسفه وجودی این شرکت ها از بین میرود !
از سوی دیگر افزایش نرخ تورم از نیمه دوم دهه ۹۰ ، میزان تقاضای خرید بیمه های جامع زندگی را کاهش داد .بدین ترتیب بعنوان یک کارشناس همواره این پرسش در ذهنم مطرح است که آیا فلسفه وجودی شرکت های بیمه زندگی همین فعالیت هایی که این چند ساله انجام داده اند است ؟! پس آنچه در قانون برنامه پنجساله ششم توسعه در بخش سهم بازار بیمه های زندگی در ترکیب مجموع پرتفوی صنعت بیمه تصویب شد و تحقق نیافت ،هیچ ربطی به عملکرد قبلی و کنونی شرکتهای بیمه زندگی و حتی شرکت های عمومی ندارد !؟
آیا این شرکت ها فقط برای زینت بازار و یا واسطه جذب منابع در هلدینگ های مالی و بانکی تاسیس میشوند تا خدمات واسطه گری پول برای مجموعه خودی ارائه دهند و هیچ مسئولیتی در قبال توسعه اقتصادی کشور و افزایش داراییهای بیمه گذاران ندارند ؟!
آیا اینکه عده ای سهامدار در شرکت های بیمه سرمایه گذاری کنند ؛ بعنوان بخش خصوصی هیچ وظیفه ای در همکاری با اهداف برنامه های پنجساله توسعه و چشم انداز ندارند ؟ آیا ماموریتی که حاکمیت جهت افزایش سهم بخش خصوصی فقط تاسیس و ازدیاد شرکت های بیمه منحصر می شود ؟ اگر پاسخ مثبت است ،آیا اشکال قانونی ندارد ؟ و اگر پاسخ منفی است ، چرا برخی از این شرکت ها حیاط خلوت سهامداران و هیئت مدیره ها هستند ؟!
پرسش اصلی از شورای رقابت و متولیان اجرای قانون اصلاح اصل ۴۴ و مجریان برنامه های توسعه منجمله قانون برنامه هفتم و سازمان خصوصی سازی اینست :
اگر شهروندانی بنا به نیات شرعی و ملی متمایل باشند در سازندگی اقتصاد کشور و تقویت اکوسیستم محیط کسب و کار وفق تفسیر خودشان از آیین نامه های ۱۰۵ - ۱۰۷ مصوب شورایعالی بیمه و خصوصا اسناد بالادستی از قبیل اصول ۴۳ و ۴۴ قانون اساسی و برنامه آمایش سرزمین و چندین قانون مختص گسترش مشاغل از طریق مکانیزم بیمه های زندگی در نهضت کارافرینی کشور مشارکت فعال نمایند و شرکت های بیمه زندگی و حتی عمومی همکاری نکنند ، چه الگوریتم بیمه ای برای جایگزین اجرای نیات شرعی و ملی از سوی بیمه مرکزی ایران برایشان وجود دارد ؟
اگر به بهانه بخش خصوصی بودن موسسات بیمه ای یا حتی به بهانه دولتی بودن شرکت بیمه لیدر بازار اختیار عدم همکاری با طرحهای بیمه ای پیش بینی شده در قوانین توسعه و عادی در اختیار سهامداران و مدیران این شرکتها به بهانه آیین نامه حاکمیت شرکتی باشد و از طرف دیگر وزارت اقتصاد و بیمه مرکزی ایران هم به بهانه عدم کشش بازار بعلت افزایش تعداد شرکتهای بیمه مانع تاسیس شرکت های جدید مورد درخواست شهروندان برای اهداف خیرخواهانه اقتصاد ملی شوند، آیا این سیاستگذاری با اهداف قانون اجرای اصل ۴۴ و قوانین بسط محیط کسب و کار تطابق دارد ؟ اگر دارد وفق کدام قانون و مواد بازدارنده و اگر ندارد چه کسی مسئول حذف اینگونه سیاست های غیر منطقی مانع پشتیبان اکوسیستم فضای کسب و کار کشور و تسهیل صدور مجوزهای شرکت های بیمه و شرکت های تکافل جهت مشارکت آنها در نهضت کارآفرینی کشور است ؟ پاسخ این پرسش را از چه مرجعی می توان بطور واضح استماع نمود ؟
نظر شما