یادداشت اختصاصی از مهتاب دهقانی
آنچه توانایی را می سازد، اراده است!
روز جهانی معلولین از سال ۱۹۹۲ که از سوی مجمع عمومی سازمان ملل متحد اعلام شد، هر ساله در سوم دسامبر ( امسال با ۱۳ آذر مصادف است.) برگزار می‌شود.
بیش از پانصد میلیون نفر به دلیل نقص در سیستم روحی و مغزی، جسمی و حسی از معلولیت رنج می‌برند. تقریبا ۱۵ درصد از جمعیت جهان، با نوعی معلولیت زندگی و ۸۰ درصد آنها در کشورهای در حال توسعه زندگی می کنند. اینان هر کجا که باشند و در هر نقطه‌ای از دنیا که به سر برند، به دلیل موانع ظاهری و یا اجتماعی با محدودیت هایی در زندگی خود مواجه می‌شوند.
در طی بیست سال اخیر کوشش های چشمگیری در شناساندن و معرفی اشخاص معلول به جامعه انسانی صورت پذیرفته است. معلول به کسی گفته می شود که بر اثر نقص جسمی یا ذهنی، اختلال قابل توجهی به طور مستمر بر سلامت و کارایی عمومی و یا در شئون اجتماعی، اقتصادی و حرفه ای او به وجود آید، به طوری که این اختلال، از استقلال فردی، اجتماعی و اقتصادی وی بکاهد. این گروه، شامل ناشنوا، نابینا، و معلول جسمی، حرکتی و ذهنی می باشد. آنچه در ارتباطات اجتماعی با معلول باید در نظر گرفت، این نکته است که ارتباط با آنها، باید همراه احترام باشد و از ترحم به ایشان دوری گزید.
تفاوت این دو نوع رفتار در این است که در اولی، طرفِ مورد احترام، انسانی بزرگ به شمار می آید؛ اما در گزینه ترحم، مخاطب، انسانی ذلیل و خوار شمرده می شود که باید همواره دست او را گرفت و به شخصیت و روحیات وی، اندک توجهی نمی گردد. به یاد داشته باشیم آنچه توانایی را می سازد، اراده است و اراده اگر بخواهد جاری شود، هیچ بهانه ای نمی شناسد.
افراد معلول برای داشتن یک زندگی معمولی تلاش می کنند و بیشتر آنها افراد بسیار با استعداد و فعالی هستند که در زمینه های مختلف می توانند به موفقیت برسند. بهتر است به این افراد در صورتی که خودشان اعلام نیاز کنند، کمک کنیم و از ترحم کردن و پرسیدن دلیل معلولیت و ابراز همدردی بپرهیزیم و سعی کنیم رفتاری مودبانه و با احترام داشته باشیم.
زندگی کن، حتی اگر زندگی، بهترین‌هایت را از تو گرفته باشد، زیرا با زندگی کردن می‌توانی بهترین‌ها را خودت بسازی.
نظر شما