خلاقیت ، کاتالیزور توسعه پایدار

در ۱۴۰۳ هجری شمسی دقیقا در فراز  دگردیسی بزرگ تمدن بشر ناشی از رخداد موج چهارم قرار داریم .دنیای صنعتی یا به تعبیر کارشناسان اقتصاد توسعه ، کشورهای شمالی به سرعت در حال پیاده سازی اقتصاد دیجیتالی هستند . گرچه آنها در چرخش مالی فروش محصولات خود نیازمند مشتریان کشورهای کمتر توسعه یافته و حتی در حال توسعه می باشند اما همچون همیشه ،شهروندان کشورهای در حال توسعه را بعنوان کاربر و مصرف کننده محصولات سخت افزاری و نرم افزاری در نظر می گیرند . دستیابی به ابزارهای دیجیتال در حد انجام کارهای عادی و روزانه حداکثر سقف پیشرفت کشورهای در حال توسعه در انقلاب دیجیتالی قبول دارند .بنظر میرسد یک تقسیم کار جهانی ناعادلانه مد نظر است . بخش روح افزایی ، فکر افزایی و نرم افزاری در اختیار کشورهای توسعه یافته قرار داشته باشد و بخش سخت افزاری و مصرف محض در اختیار کشورهای کمتر توسعه یافته !

چرخه ای که پس از انقلاب صنعتی اول در اقتصاد جهان شکل گرفت و در ۲۵۰ سال گذشته تاکنون به طرق مختلف آنرا مدیریت و اجرا کرده اند.

در روزهایی قرار داریم که دولت سیزدهم در حال انتقال اختیارات و سکانداری قوه مجریه به دولت دوره چهاردهم است ‌. شرایط امروز اکوسیستم محیط کسب و کار جهانی حتی با ده سال پیش نیز قابل مقایسه نیست .سبک زندگی و روشهای فعالیت های شغلی به سرعت در حال تغییر است . ساختار شرکت ها ، نوع کارآفرینی و استخدام در سازمانهای تولیدی و خدماتی و کشاورزی ،ارتقا سطح سواد عمومی ، نگرش هوشمندانه به حفظ محیط زیست ، تلقی نوین از فلسفه زیستن به  سرعت در کشورهای توسعه یافته و در در حال توسعه دچار تحول می شوند . همه این موارد زنگ های هوشیاری را برای دولتمردان و اندیشمندان کشورهای در حال توسعه به صدا در آورده است . تفاوت کشورهای جنوبی با شمالی در این مسابقه نابرابر داشتن و تسلط بر تکنولوژی نوین دیجیتالی در میزان سرمایه و فرصت بهره برداری در اختیار نسل های جوان آنهاست . آنها در کشورهای شمالی از آنچنان سطح درآمد بالایی برخوردارند که توانایی خرید و بهره برداری از آخرین ابزارهای سخت افزاری و نرم افزاری در اکوسیستم محیط کسب و کار را دارند و با همین امتیاز بهره وری بنگاهها و ملی را هر ساله رشد می دهند . به اصطلاح نرخ رشد سالانه اقتصاد آنها بالاست .

بر عکس در کشورهای جنوب ، رکود تورمی و کاهش ارزش پول باعث کاهش قدرت خرید و مالا کاهش انگیزه های مطالعه و توسعه فردی و اجتماعی می شود . سرانجام نیروهای کار در کشورهای جنوب همچنان در سطح مهارتهای سنتی باقی می مانند و نیروهای کار کشورهای شمالی به سطح مهارتهای موج چهارم می رسند و توانایی ایجاد [ حداکثر بهره وری بهینه ] را هر روزه بالاتر میبرند . این خط روند شکاف بین جنوبی ها و شمالی ها را هر روزه بیشتر می کند . از نظر زمانی آنها خیلی زودتر مسائل زیست محیطی و بهره برداری از ابزارها و امکانات جدید را استفاده می کنند و جنوبی ها با تاخیراتی چند ساله به جایگاه تکنولوژی آنها میرسند . انگار در یک میثاق نانوشته تحمیلی، جنوبی ها چند ایستگاه از نظر حرکت قطار توسعه عامدانه باید عقب تر از آنها باشند .

این خط روند و برنامه ریزی نامحسوس از سوی دولت ها و ملت های باهوش و خردمند قابل تغییر است . برای اینکه از برنامه ریزی چند ایستگاه عقب تر از کشورهای صنعتی تبعیت نشود اولین گام شناسایی دقیق #ریسک های تضعیف کننده خلاقیت ها و بن بست ساز توسعه پایدار است .

همیشه بنا به دلایل مختلفی بر این باورم که کشورمان و مردمان شریف و باهوش آن ، از لحاظ استعدادهای فردی ، جمعی ، سبقه تاریخی فرهنگی ، تسلط بر علوم و توانایی برنامه ریزی یک سرو گردن بالاتر در منطقه غرب آسیا را دارند . 

دولت چهاردهم از این پتانسیل ملی و ظرفیت بالا  می تواند به بهترین نحو بهره برداری کند . 

دولت چهاردهم در برهه ای کار خود را شروع می کند که علاوه بر حل مسائل امور جاری کشور ، مسئولیت برنامه ریزی در عقب نماندن از توسعه دیجیتالی در حال رخداد جهان را بر عهده دارد . اولین و سهل ترین گام برای جانماندن از تحولات اقتصاد دیجیتال محور ، قرار دادن ابزارهای نوین و اینترنت پرسرعت و حذف فیلترینگ برای بهره برداری وسیع عوامل فعال اقتصادی ، خصوصا فرزندان با لیاقت نسل های Z و آلفا از فرصت ایجادی جهانی به منظور پرورش استعدادهای خارق العاده نسل جوان برای سکانداری ممتاز آینده جامعه رشید ایرانیست !!! 

بنابر این از دولت چهاردهم انتظار تامین شرایط و امکانات رشد ذهنی و فکری نوجوانان و جوانان به منظور گشایش وسیع مسیر توسعه واقعی و پایدار کشور با طرحریزی خردمندانه و آگاهانه وجود دارد ...