یادداشت اختصاصی از مهتاب دهقانی
محمود صارمی و روز خبرنگار
نوشتن را خدا به خبرنگاران یاد داد و به قلم قسم خورد و گفت: «اقرا باسم ربک الذی خلق». و “قلم” بهانه ای شد تا ذهنمان را از قید کلمات بی شمار رها کرده و جسورانه در بیکران دنیای “خبر” خلاصه شویم. خبرنگاری شغل، حرفه، عشق و هنر است هنر و عشقی که با جان و دل آمیخته است.
در سال ۱۹۷۸ توسط سازمان یونسکو اعلامیه‌ای درباره نقش رسانه‌های جمعی در تقویت و ایجاد صلح جهانی و تفاهم بین‌المللی به تصویب رسید. در این اعلامیه در مورد لزوم تربیت اخلاقی و اجتماعی خبرنگاران مطالبی ارائه شد. این اعلامیه بیان کرده است که خبرنگاران باید تلاش و کوشش خود را به کار گیرند تا اخباری که به مردم انتقال می‌دهند، صحیح و دقیق و معتبر باشد و از تحریف اخبار بپرهیزند.
شهادت خبرنگار جمهوری اسلامی به نام محمود صارمی به همراه ۸ نفر از کنسولگریای جمهوری اسلامی در افغانستان در روز ۱۷ مرداد سال ۷۷ علت نامگذاری این روز توسط شورای فرهنگ عمومی، به نام روز خبرنگار شد. تا مدت‌ها از سرنوشت این افراد گزارشی منتشر نشد، تا این که پیکرهای آنان در یک گور جمعی در خرابه‌های پشت کنسولگری به دست آمد. پیکر آنان ۲۲ شهریور ۱۳۷۷ به تهران منتقل شد. پیکر پاک این شهید عرصه خبر و رسانه در روز ۲۸ شهریور ماه ۷۷ در بروجرد تشییع و به خاک سپرده شد.
آخرین پیام خبرنگار محمود صارمی این بود: «مزار شریف سقوط کرد. هفدهم مرداد ماه ۱۳۷۷، اینجا محل کنسولگری ایران در مزار شریف است. من محمود صارمی خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران هستم. گروه طالبان چند ساعت پیش وارد مزار شریف شدند. خبر فوری، فوری. مزار شریف به دست طالبان سقوط کرد. عده‌ای از افراد طالبان در محوطه کنسولگری دیده می‌شوند...» روز 17 مرداد همواره یادآور شهادت مظلومانه و غریبانه «شهید محمود صارمی» است که شورای عالی انقلاب فرهنگی به دلیل حساسیت حرفه خبرنگاری و ارج نهادن به جایگاه خبر و خبرنگار، سالروز شهادت او را که در راه وظیفه خطیر خبرنگاری خود در معرفی و افشای چهره کریه گروه متحجر و پلید طالبان به شهادت رسید، در تقویم ملی به عنوان روز خبرنگار ثبت نمود.
روحش شاد و یادش گرامی
نظر شما