فصل دوم مستوران حکایتی عاشقانه از یک عشق
فصل دوم مستوران به شکلی شروع پخش شد که همگان بر این باور بودند که این سریال تفاوت های بسیاری با فصل یک خود داشته باشد.
«مستوران» که پخش آن مدتی است آغاز شده، تلاشی است برای احیای افسانه‌ها و حکایت‌های کهن ایرانی در قالب یک اثر نمایشی، سریالی که بعد از موفقیت فصل اول، فصل دومش تولید و روانه آنتن شده است. این سریال در قسمت‌های نخستین تا چه اندازه توانسته به اهدافش که یکی از آن‌ها پیوند مخاطب با قصه‌های کهن است، دست پیدا کند.
از هفته گذشته فصل دوم «مستوران» به کارگردانی سید علی هاشمی روی آنتن شبکه یک رفت. این سریال با پشتوانه افسانه ها و حکایت های کهن ایرانی تولید شده و همین ویژگی اصلی آن است.
داستان | فیلمنامه «مستوران ۲» را محمد حنیف نوشته. او برای نگارش قصه این سریال از منابع مختلف استفاده کرده و نگاهی ویژه به رمان خود یعنی «مستوران» داشته. این اثر سال ۱۴۰۰ توسط انتشارات دوچرخه به بازار نشر آمد. داستان سریال از جایی شروع شد که لطفعلی (کاوه خداشناس) تبدیل به جوانی برومند شده و مثل پدر در حرفه عطاری مشغول به فعالیت است. او روزی با ماه منیر، دختر حاکم مستوران (محیا دهقانی) ملاقات می کند و عاشق هم می شوند.
روایت| سهم سریال های افسانه ای تلویزیون اندک است و همچنان موردی مثل «سلطان و شبان» مورد توجه قرار دارد. «مستوران» نیز از ادبیات کهن ایرانی وام گرفته و برگردانِ تصویری ِحکایت ها و افسانه های مکتوب و شفاهی است. در این جغرافیا، هم حاکم مستبد وجود دارد، هم جادوگر و هم ماجرای عشق و عاشقی.
ساختار | شیوه روایت قصه به سبک «یکی بود؛ یکی نبود» است و به همین نسبت ساختار قصه به فانتزی پهلو می زند. قاب های کارگردان (سید علی هاشمی) کلاسیک است و استفاده ای کامل از رنگ و لعاب و نور و … برده. هدف این بوده تا قاب های سریال شبیه مینیاتورهای ایرانی شود و از این حیث «مستوران» جلوه ای جذاب گرفته. ریتم سریال هم معقول است اما شاید عده ای از اساس چنین قصه های را نپسندند. دلیل هم روشن است: «مستوران» داستانی افسانه ای دارد و قصه آن «رئال» نیست. بنابراین گره افکنی و گره گشایی سریالی با چنین مختصاتی گاه محکم نیست؛ درست مثل قصه های کهن ایرانی. برای آن دسته از مخاطبان که گوش شان به شنیدن افسانه ها عادت دارد اما تماشای «مستوران» تجربه ای شیرین است.
شخصیت ها و بازیگران | در قسمت های ابتدایی سریال، اغلب شخصیت ها از داستان سهم داشته اند. عملکرد محیا دهقانی و کاوه خداشناس در نقش دو جوان دلداده خوب است و بهنام تشکر شخصیت جدی و مستبد حاکم شهر مستوران را قابل قبول ارائه کرده. کاراکترهای افسانه ای سریال هم اتفاق مثبت سریال است. مثل الهه خادمی در نقش یک زن بی رحم و رئیس قبیله وحشی ها، رابعه اسکویی در نقش جادوگر، یدالله شادمانی در شمایل دوال پا و …
فرامتن | جای خالی ادبیات کهن ایرانی در سریال های تلویزیونی به شدت احساس می شود. فصل اول و دوم «مستوران» تا حدودی این خلا را پر کرده است اما این میزان کافی نیست. گنجینه ای ارزشمند از گذشتگان به دست ما رسیده که می تواند منبع تولید آثار نمایشی باشد. اگر این اتفاق به طور مستمر رخ دهد بخشی از تاریخ و فرهنگ غنی ایرانی که افسانه ها جزئی از آن است، بازنمایشی می شود. این راهی است که سازمان اوج در چند سال اخیر پا در آن گذاشته؛ نمونه دیگرش علاوه بر «مستوران» ، نمایش موزیکال «هفت خان اسفندیار» است که بهار و تابستان امسال روی صحنه رفت.
سریال مستوران از محصولات سازمان اوج است که از شنبه تا چهارشنبه ساعت 22.15 روی آنتن شبکه یک می‌رود.
نظر شما