یادداشت اختصاصی از کورش شرفشاهی
کفن پوشی به جای سنگر نشینی
مهمترین و بزرگترین افتخار ایران این است که هرگز جنگ افروز نبوده و برای اثبات این ادعا، پیش قدم هیچ جنگی نشده است. با وجود آنکه همواره از سوی بسیاری از کشورها مورد تهدید قرار گرفته، اما هرگز گزینه جنگ را انتخاب نکرده، زیرا باور دارد که جنگ لحظات تلخی دارد. ماهیت جنگ به اندازه ای وحشتناک است که جان انسانها را می گیرد و بین زن و مرد، بزرگ و کوچک، سالم و بیمار هیچ تفاوتی قایل نمی شود. ویرانگری در تمامی ابعاد، پیام شومی است که با اولین شلیک گلوله در جنگ آغاز می شود، از مرز زیان های مالی و اخلاقی عبور می کند اما در نهایت به صلح و سازش منجر می شود.
در ایران سرمان به کار خودمان گرم بود. همه چالشها، بی اخلاقی ها، زیاده خواهی ها و تحمیل ها را پشت سرگذاشته بودیم. از ترور تا جنگ هشت ساله با عراق را پشت سرگذاشتیم. تهاجم فرهنگی را مدیریت کردیم و در جنگ اقتصادی که آخرین حربه دشمنان بود، مشکلات را یکی پس از دیگری حل کردیم. تحریم شدیم و در حالی که هیچ کالایی به ما نمی فروشند، نه تنها نیازهایمان را با کیفیت مطلوب تولید می کنیم، بلکه اضافه تولیداتمان را به دیگر کشورها صادر می کنیم. از کالاهای اساسی تا دارو و درمان و از ماشین آلات خطوط تولید تا فناوری های علمی و فنی را تولید و تامین می کنیم.
می دانیم که همواره از سوی دشمنان در معرض تهدید هستیم و سایه پرنده شوم جنگ همواره بر سرمان سنگینی می کند، به همین دلیل در تولید سلاح نیز توانمند عمل می کنیم و در این زمینه با سرعت چشمگیری پیش می رویم. احتمال تهاجم نظامی از سوی همه کشورها را می دهیم. از اسراییل وابسته تا آمریکای تولید کننده سلاح، همواره به عنوان تهدید مطرح بوده اند. به همین دلیل با دقت شرایط را تجزیه و تحلیل کردیم.
یکی از مواردی که همواره اتفاق می افتد و گریز ناپذیر به نظر می رسد، گزینه غافل گیری است، گزینه ای که بار دیگر با آن رو به رو شدیم. همانگونه که در سال ۱۳۵۹ احتمال نمی دادیم صدام حماقت کند و وارد جنگ نظامی با ایران شود، اکنون نیز احتمال نمی دادیم اسراییل حماقت کند و وارد جنگ نظامی با ایران شود. اما نتانیاهو این حماقت را مرتکب شد و پا در همان جاده ای گذاشت که صدام بعثی ۴۴ سال پیش وارد آن شد و تنها ۸ سال بعد با شرمندگی از آن بیرون رفت.
آنچه صدام پیش بینی نکرده بود و اکنون نتانیاهو نمی فهمد، وطن پرستی ایرانیان است. ایرانیان نسلی هستند که فردوسی به زیباترین کلمات آنان را توصیف کرده است. «اگر سر به سر تن به کشتن دهیم، از آن به که میهن به دشمن دهیم». رویکردی که تاریخ کهن ایران باستان نشان می دهد.
اگرچه جنگ با تهاجم نظامی شروع می شود، اما اسراییل کثیف ترین روش را در اولین روز جنگ پیش گرفت و فرماندهان ارشد نظامی و دانشمندان هسته ای را در بستر، کنار زن و فرزند هدف گرفت و به آن افتخار کرد. البته این اقدامات تروریستی اسراییل، مصداق چیدن انگشت شمار میوه های رسیده از درختی است که میوه های رسیده بی شماری دارد و نمونه آن را به محض جایگزین کردن نیروهای توانمند به جای جان باختگان اثبات کردیم.
در حالی ترور شخصیت ها به اشکال گوناگون، رویکردی است که اسراییل بارها دنبال کرده و هرگز شرمنده این روش کشتن نشده که داستان ایران متفاوت است. اسراییل گمان می کرد اگر شخصیت های نظام را ترور کند، بقیه دنبال سوراخ موش می گردند، اما داستان را ما می نویسیم و در اولین جمعه پس از تهاجم نظامی اسراییل، از شهامت و رشادت نوشتیم.
در حالی که مدت کوتاهی از آخرین حمله اسراییل نمی گذشت، ایرانیان جان بر کف به خیابانها آمدند. از زن و مرد تا کودک و سالمند فریاد می زدند، رجز می خواندند و حریف می طلبیدند و این تمام ماجرا نبود. از روسای قوا تا شخصیت های نظامی و علمی و هر آنچه اسراییل دنبالشان می گشت، به کف خیابان آمدند. از وزرای دولت تا مسوولان دستگاههای اجرایی و قضایی تا نمایندگان مجلس شورای اسلامی سینه چاک کرده، جانشان را در طبق اخلاص گذاشته و آمده بودند.
در آن سو همه چیز فرق دارد. مردم اسراییل شبانه روز در پناهگاهها به سر می برند و در حالی که هنگام حمله موشکی ایران، از ترس جان، حتی لباس نمی پوشند و نیمه برهنه از خانه تا پناهگاه را طی می کنند که ایرانیان به استقبال مرگ می روند، کفن می پوشند و به خیابان می آیند. آمدیم تا بگوییم با تمام توان هستیم و پا پس نمی کشیم.
اسراییل خدا را شکر کند که با ایران مرز زمینی ندارد که اگر داشت، همین مردم، ظهر جمعه را به راهپیمایی تا قلب تل آویو تبدیل می کردند و قبل از آنکه نتانیاهو و کابینه جنگ طلبش چشم بر هم بزنند، دست بسته، پای میز محاکمه می نشاندند، رویایی که زیاد هم دور نیست و بزودی محقق خواهد شد.
نظر شما