صفحه اقتصاد بررسی کرد؛
اینترنت کی وصل میشه؟ | وضعیت اینترنت بین الملل بعد از آتش بس میان ایران و رژیم صهیونیستی
با اعلام آتش بس میان ایران و رژیم صهیونیستی خبر‌هایی از رفع محدودیت های اینترنت بین الملل به گوش می رسد.
اینترنت کی وصل میشه؟ سوال پرتکرار مخاطبان صفحه اقتصاد است که در ادامه ضمن پرداختن به اتصال اینترنت ، جا دارد وضعیت اینترنت بین الملل بعد از آتش بس میان ایران و رژیم صهیونیستی را بررسی کنیم.
براساس گزارش‌های برخی کاربران صبح روز گذشته، (سه شنبه سوم تیرماه) با اعلام خبر آتش بس میان ایران و رژیم صهیونیستی، بخشی از محدودیت‌های اینترنتی برای اتصال به اینترنت بین‌الملل کاهش یافته و امکان اتصال برخی کاربران به VPNها میسر شده است.
احتمالا رفته‌رفته با بازگشت شرایط به روال عادی، امکان اتصال به اینترنت بین‌الملل فراهم می‌شود و وضعیت اینترنت به روال عادی بازمی‌گردد.
با اینکه همچنان بسیاری از کاربران با محدودیت دسترسی به اینترنت بین‌الملل مواجه هستند، تازه‌ترین داده‌های رادار کلادفلر نشان می‌دهد وضعیت اینترنت ایران از ابتدای هفته جاری بهبود پیدا کرده است اما این بهبودها عموما به اینترنت ثابت مربوط می‌شود.
اینترنت کشور از روز اول تجاوز رژیم صهیونیستی به کشورمان، با محدودیت‌ها و اختلالاتی مواجه شد؛ محدودیت‌هایی که وزارت ارتباطات در بیانیه‌ای آن را وابسته به «شرایط ویژه کشور» خواند و محدودیت‌ها را موقتی اعلام کرد.
فاطمه مهاجرانی، سخنگوی دولت هم، ۲۶ خرداد در پاسخ به نارضایتی از وضعیت اینترنت، که باعث اختلال در دسترسی به اطلاعات و ارتباطات و تشدید نگرانی‌ها شده بود، اعلام کرد: «با توجه به حملات سایبری که دشمن به مراکز زیرساختی در حوزه فناوری اطلاعات دارد برای پایداری شبکه مجبور هستیم سرعت شبکه را پایین بیاوریم.»
تأثیر محدودسازی اینترنت بر عملیات تروریستی
مطابق گزارش‌های میدانی، در دوره‌هایی که دسترسی به اینترنت جهانی به‌صورت سراسری قطع یا به‌شدت محدود شده، شمار عملیات تروریستی در کشور تا بیش از ۸۵ درصد کاهش یافته است.
این آمار که بر پایه پایش‌های میدانی، تحلیل‌های زمانی و داده‌های منابع امنیتی به‌دست آمده، حاکی از آن است که بسیاری از گروه‌های تروریستی و شبکه‌های خرابکار وابسته به رژیم صهیونیستی، برای هماهنگی، هدایت، پشتیبانی و اجرای مأموریت‌های خود، متکی بر بستر اینترنت جهانی و سامانه‌های ارتباطی باز بوده‌اند.
می‌توان نتیجه گرفت که محدودسازی دسترسی به این بسترها، صرفاً اقدامی فنی یا ناشی از دغدغه‌های معمول ارتباطاتی نیست، بلکه بخشی از پاسخ فعال جمهوری اسلامی ایران در میدان جنگ شناختی و سایبری به شمار می‌آید
در واقع، این گروه‌ها از ابزارهایی چون سیم‌کارت‌های متصل به اینترنت، اپلیکیشن‌های پیام‌رسان خارجی و سامانه‌های موقعیت‌یاب آنلاین برای تعیین زمان، مکان و جزئیات عملیات خود بهره می‌برده‌اند؛
بنابراین، قطع این بسترها به‌مثابه بستن مسیر حیاتی تدارکات اطلاعاتی و عملیاتی آنان عمل کرده و به‌صورت مستقیم در کاهش توان عملیاتی رژیم صهیونیستی مؤثر بوده است. چنین کاهشی نه‌تنها معنادار، بلکه از نظر امنیتی واجد ارزش راهبردی بالا بوده و بیانگر وابستگی کامل دشمن به بسترهای فناورانه خارجی است.
از همین روی، سیاست محدودسازی دسترسی به اینترنت بین‌الملل را نمی‌توان صرفاً اقدامی نمایشی یا واکنشی در برابر تهدیدات تلقی کرد؛ بلکه باید آن را به‌مثابه بخشی از یک راهبرد جامع ضدتروریسم و ضدجاسوسی فناوری‌محور دانست.
این راهبرد بر پیش‌دستی در قطع مسیرهای ارتباطی دشمن، کاهش سطح تحرکات خرابکارانه، و بازگرداندن ابتکار امنیتی به ساختار دفاعی کشور استوار است؛ تصمیمی که در بستر نبرد چندلایه سایبری، اطلاعاتی و نظامی، جایگاهی کلیدی و اثربخش دارد.
محدودسازی اینترنت بین‌الملل؛ تدبیری سخت، اما ضروری
در نهایت، به نظر می‌رسد که قطع اینترنت بین‌الملل در ایران، تصمیمی واکنشی یا انفعالی نیست؛ بلکه بخشی از طراحی دفاعی جامع کشور برای بازپس‌گیری ابتکار عمل در میدان اطلاعاتی و سایبری از دشمن متجاوز محسوب می‌شود.
این تصمیم در متن یک نبرد چندوجهی اتخاذ شده است؛ نبردی که در آن ابزارهای ارتباطی، به‌ویژه تلفن‌های هوشمند، نه‌تنها نقش واسطه برای تبادل داده دارند، بلکه خود به میدانی بالقوه برای شناسایی، هدف‌گیری، هدایت و نفوذ دشمن تبدیل شده‌اند.
در جهانی که پهپادهای مسلح با استفاده از بستر ارتباطی اینترنت و نرم‌افزارهای پیام‌رسان رمزنگاری‌شده هدایت می‌شوند، دیگر نمی‌توان میدان جنگ را صرفاً محدود به مرزهای فیزیکی یا نظامی دانست. جبهه‌ای نامرئی در دل زندگی روزمره شهروندان گشوده شده که در آن، هر داده، هر مکان و هر تماس ممکن است به ابزاری برای عملیات خصمانه تبدیل شود.
در چنین شرایطی، اتخاذ تدابیر امنیتی مانند قطع یا محدودسازی دسترسی به اینترنت جهانی، گرچه دشوار و پرفشار است، اما در ذات خود اقدامی راهبردی و گریزناپذیر تلقی می‌شود.
این تصمیم در واقع نوعی بازآرایی موقت فضای ارتباطی کشور به‌منظور مهار تهدیداتی است که از درون همین فضا برخاسته‌اند و مستقیماً حاکمیت، امنیت جمعی و بقای زیرساخت‌های حیاتی کشور را نشانه رفته‌اند.
نظر شما