طرح جدید مسکن فقط برای اجاره؛
طرح استیجار عمومی چیست و چه کسانی را هدف قرار میدهد؟
دولت با طرح جدید "استیجار عمومی" ورود انبوهسازان به حوزه مسکن حمایتی را کلید زده است. این طرح که با هدف تأمین مسکن برای زوجهای جوان و دهکهای پایین درآمدی طراحی شده، تمرکز ویژهای بر بازآفرینی بافتهای فرسوده از طریق مشارکت بخش خصوصی دارد و قرار است چالش خانهدار شدن را برای گروههای هدف کاهش دهد.
بحران مسکن، یکی از عمیقترین و پیچیدهترین چالشهای اجتماعی و اقتصادی دهههای اخیر ایران بوده است. افزایش افسارگسیخته قیمت زمین و مسکن، فاصله عمیق میان درآمد خانوارها و هزینههای خرید خانه، و محدودیت طرحهای حمایتی سنتی، رویای خانهدار شدن را برای بخش بزرگی از جامعه، بهویژه زوجهای جوان و اقشار کمدرآمد، به یک آرزوی دستنیافتنی تبدیل کرده است. در چنین فضایی، وزارت راه و شهرسازی با معرفی طرح “استیجار عمومی”، رویکردی نوین و عملگراانه را در پیش گرفته است.
این طرح، با تغییر پارادایم از تأمین مسکن ملکی به سوی تأمین مسکن استیجاری پایدار، تلاش میکند تا گرهی از مشکلات هزاران خانوار باز کند. نقطه عطف این استراتژی، جلب مشارکت جدی انبوهسازان و سازندگان بخش خصوصی است؛ بازیگرانی که تاکنون نقشی حاشیهای در طرحهای حمایتی داشتهاند.
تمرکز بر بافتهای فرسوده به عنوان کانون اصلی اجرای این طرح، نه تنها یک راهکار هوشمندانه برای کاهش هزینههای ساخت است، بلکه یک فرصت بینظیر برای احیای بافتهای کهن شهری و تزریق حیات به آنها محسوب میشود. این گزارش، به تحلیل جامع ابعاد مختلف طرح استیجار عمومی، از اهداف و جزئیات اجرایی گرفته تا چالشها و پیشبینیهای کوتاهمدت آن، میپردازد تا تصویری روشن از آینده احتمالی بازار مسکن استیجاری کشور ترسیم نماید.
طرح استیجار عمومی، یک ابتکار جدید از سوی وزارت راه و شهرسازی در دولت چهاردهم است که با هدف اصلی تأمین مسکن برای گروههایی که توانایی مالی لازم برای ورود به طرحهای خرید مسکن حمایتی (مانند طرح جهش تولید مسکن) را ندارند، طراحی شده است.
این طرح به جای تمرکز بر واگذاری ملک، بر تأمین مسکن استیجاری با کیفیت و قیمت مناسب متمرکز است. در قلب این استراتژی، زوجهای جوان فاقد مسکن قرار دارند. به طور مشخص، زوجهایی که حداکثر پنج سال از تاریخ ازدواجشان گذشته و در دهکهای درآمدی یک تا ۶ قرار میگیرند، میتوانند متقاضی این طرح باشند.
نکته کلیدی و قابل توجه در اولویتبندی این طرح، آن است که دهکهای یک و دو، یعنی کمدرآمدترین اقشار جامعه، نسبت به سایر دهکها در اولویت بالاتری برای دریافت این واحدها قرار دارند. این رویکرد نشاندهنده تاکید دولت بر استفاده از منابع عمومی برای کمک به محرومترین اقشار جامعه است.
علاوه بر زوجهای جوان، این طرح میتواند پوششی برای سایر گروههای هدف مانند کارگران و محرومان نیز فراهم آورد، هرچند که در گام نخست، تمرکز اصلی بر نوسای جوان معطوف شده است. این طرح در واقع یک پل موقت برای اقشار هدف است تا با فراهم کردن مسکن امن و مناسب، فرصت بهتری برای پسانداز و برنامهریزی برای آینده خانهداری ملکی پیدا کنند.
نقش کلیدی انبوهسازان؛ چرا دولت به بخش خصوصی روی آورده است؟
یکی از مهمترین و تحولبرانگیزترین جنبههای طرح استیجار عمومی، تعریف نقشی محوری برای انبوهسازان و سازندگان بخش خصوصی است. دولت به این نتیجه رسیده است که ورود مستقیم و گسترده به عرصه ساختوساز، به دلیل محدودیتهای بودجهای، چالشهای بوروکراتیک و ناکارآمدیهای اجرایی، راهکار بهینهای برای پاسخ به نیاز عظیم بازار مسکن نیست.
از این رو، تلاش کرده است تا با ایجاد سازوکارهای تشویقی، انگیزههای لازم برای جذب سرمایه و تخصص بخش خصوصی را فراهم کند. انبوهسازان، به عنوان بازوان اجرایی این طرح، ظرفیت عظیمی برای ساختوساز سریع و باکیفیت دارند. دولت برای جلب همکاری آنها، بستههای تشویقی را در نظر گرفته است.
این بستهها شامل مواردی مانند تخصیص زمین با قیمت مناسب (بهویژه در بافتهای فرسوده)، ارائه تسهیلات بانکی با بهره کمتر، و تعهد خرید تضمینی واحدهای ساختهشده توسط وزارت راه و شهرسازی است. این تعهد، ریسک اصلی سرمایهگذاری یعنی عدم فروش واحدها را از دوش سازندگان برمیدارد و توجیه اقتصادی لازم برای حضور آنها در این طرح را فراهم میآورد.
در واقع، دولت نقش خود را از “سازنده” به “تسهیلگر” و “تضمینکننده خرید” تغییر داده است. این رویکرد نه تنها سرعت اجرای طرح را افزایش میدهد، بلکه با رقابتپذیر کردن فرآیند، کیفیت ساختوساز را نیز بهبود میبخشد و اجازه میدهد تا منابع دولتی به جای صرف در امر ساخت، صرف حمایت از متقاضیان واقعی شود.
چرا بافت فرسوده؛ کانون استراتژی جدید مسکن استیجاری؟
تمرکز ویژه طرح استیجار عمومی بر بازآفرینی و نوسازی بافتهای فرسوده شهری، یک استراتژی هوشمندانه و چندوجهی است که مزایای متعددی را به همراه دارد. اولین و مهمترین مزیت، اقتصادی است. هزینههای آمادهسازی زمین و ایجاد زیرساختهای لازم (آب، برق، گاز، خیابانکشی) در مناطق جدید و حومهای شهرها بسیار گزاف و سنگین است.
در مقابل، بافتهای فرسوده در هسته مرکزی شهرها قرار دارند و از شبکه زیرساختی نسبتا کاملی برخوردارند. انتقال فعالیت ساختمانی به این مناطق، هزینههای کلان آمادهسازی را به شکل چشمگیری کاهش میدهد و این صرفهجویی میتواند به صورت اجارهبهای پایینتر به مستأجران نهایی منتقل شود.
مزیت دوم، شهری و اجتماعی است. بافتهای فرسوده اغلب با مشکلاتی نظیر تراکم جمعیت نامناسب، فرسودگی بناها، ناامنی و عدم استانداردهای لازم مواجه هستند. نوسازی این مناطق از طریق ساختوساز جدید، کیفیت زندگی ساکنان را ارتقا میدهد، به بهبود چهره شهر کمک میکند و از گسترش بیرویه شهری جلوگیری میکند. سومین مزیت، حفظ بافت تاریخی و هویت فرهنگی شهرهاست.
بسیاری از بافتهای فرسوده، قلب تپنده تاریخ و فرهنگ یک شهر هستند و بازآفرینی اصولی آنها میتواند این هویت را برای نسلهای آینده حفظ کند. دولت با تشویق انبوهسازان به فعالیت در این مناطق، در واقع دو هدف را همزمان دنبال میکند: تأمین مسکن استیجاری ارزان و احیای شهری پایدار.
تحلیل اقتصادی؛ انگیزه انبوهسازان برای ورود به این طرح چیست؟
برای موفقیت هر طرحی که بر مشارکت بخش خصوصی متکی است، توجیه اقتصادی برای آن بخش امری حیاتی است. در مورد طرح استیجار عمومی، دولت با ترکیبی از مشوقها، تلاش میکند تا این توجیه را برای انبوهسازان فراهم کند.
از منظر یک سازنده، مهمترین عوامل برای ورود به یک پروژه عبارتند از: قیمت زمین، هزینههای ساخت، تسهیلات مالی، و اطمینان از فروش نهایی. طرح استیجار عمومی دقیقاً روی همین چهار محور عمل میکند. تخصیص زمین در بافتهای فرسوده، که اغلب مالکیت آنها با نهادهای دولتی مانند سازمان ملی زمین و مسکن است، با قیمتی بسیار پایینتر از قیمت بازار یا به صورت رایگان صورت میگیرد و این امر هزینه اولیه سرمایهگذاری را به شدت کاهش میدهد.
علاوه بر این، دولت به عنوان خریدار تضمینی، ریسک بازار را از بین میبرد. سازنده دیگر نگران فروش واحدهای خود در یک بازار نوسانی و رکودی نیست، زیرا وزارت راه و شهرسازی متعهد میشود که واحدهای ساختهشده را پس از تکمیل خریداری کرده و در اختیار متقاضیان واجد شرایط قرار دهد.
این تعهد، جریان نقدینگی پیشبینیشدهای را برای پروژه تضمین میکند. در ادامه، یک جدول مقایسهای تقریبی از هزینهها و درآمدهای یک پروژه ساخت ۱۰۰ واحد مسکونی در دو سناریوی مختلف (بافت فرسوده تحت پوشش طرح در مقابل شهرک جدید) ارائه شده است تا توجیه اقتصادی این طرح برای سازندگان بهتر روشن شود.
| شرح هزینه / درآمد (پروژه ۱۰۰ واحدی) | مبلغ تقریبی (تومان) |
|---|---|
سناریو ۱: ساخت در بافت فرسوده (با حمایت طرح) |
– |
هزینه خرید یا تملک زمین و تخریب بنا |
رایگان یا بسیار ناچیز (تخصیص دولتی) |
هزینه برقراری زیرساختهای اولیه |
کمتر از ۲ میلیارد (شبکه موجود) |
هزینه کل ساخت (هر مترمربع) |
حدود ۸ میلیون |
درآمد نهایی از فروش به دولت (هر مترمربع) |
حدود ۱۰ میلیون و ۵۰۰ هزار (قیمت توافقی) |
سود خالص پیشبینی شده برای کل پروژه |
بیش از ۱۰ میلیارد |
سناریو ۲: ساخت در شهرک جدید (بدون حمایت طرح) |
– |
هزینه خرید زمین (هر مترمربع) |
حدود ۲ میلیون |
هزینه برقراری زیرساختهای اولیه |
بیش از ۵ میلیارد (از صفر) |
هزینه کل ساخت (هر مترمربع) |
حدود ۷ میلیون و ۵۰۰ هزار |
قیمت فروش نهایی در بازار آزاد (هر مترمربع) |
حدود ۱۳ میلیون (با ریسک فروش) |
سود خالص پیشبینی شده برای کل پروژه |
متغیر و ریسکپذیر |
چالشها و موانع پیش روی اجرای موفقیتآمیز طرح
با وجود تمام مزایا و استراتژیهای هوشمندانه نهفته در طرح استیجار عمومی، مسیر اجرای آن بدون چالش نخواهد بود. یکی از بزرگترین موانع، هماهنگیهای بیندستگاهی است. موفقیت این طرح علاوه بر وزارت راه و شهرسازی، به همکاری جدی شهرداریها، سازمان ملی زمین و مسکن، بانکها، و نهادهای متولی بازآفرینی شهری بستگی دارد.
هرگونه کوتاهی یا عدم هماهنگی در این زنجیره میتواند روند اجرا را با تأخیر مواجه کند. چالش دیگر، مربوط به خود انبوهسازان است.اگرچه مشوقهای دولتی جذاب هستند، اما برخی سازندگان بزرگ ممکن است به دلیل سودآوری بالاتر در پروژههای تجاری یا لوکس، تمایل چندانی به ورود به طرحهای حمایتی با حاشیه سود مشخص و محدود داشته باشند.
جلب اعتماد و مشارکت این گروه نیازمند شفافیت کامل در قراردادها و تسریع در فرآیندهای پرداخت تعهدات دولتی است. چالش سوم، در فرآیند شناسایی و دهکبندی متقاضیان نهفته است. برای اطمینان از اینکه واحدها به دست افراد واقعی و واجد شرایط میرسد، باید یک سیستم شناسایی دقیق و شفاف طراحی و اجرا شود تا از هرگونه سوءاستفاده یا انحراف منابع جلوگیری گردد.
در نهایت، نگهداشت و مدیریت این واحدها در بلندمدت نیز یک چالش مهم است. باید سازوکاری مشخص برای تعمیرات، نگهداری و نظارت بر نحوه استفاده از واحدها پس از تحویل به مستأجران تعریف شود تا این سرمایههای ملی دچار فرسودگی زودرس نشوند.
پیش بینی کوتاهمدت از تأثیرات طرح بر بازار مسکن
با فرض اجرای نسبی و موفقیتآمیز و سریع طرح استیجار عمومی، میتوان چند تأثیر کوتاهمدت را بر بازار مسکن و شهرسازی پیش بینی کرد. اولین و مستقیمترین تأثیر، افزایش فعالیتهای ساختمانی در هسته مرکزی شهرها و بافتهای فرسوده خواهد بود. این امر میتواند به یک رونق نسبی در بخش ساختمان منجر شده و اشتغالزایی در این حوزه را به همراه داشته باشد.
دوم، انتظار میرود که فشار تقاضا برای اجاره در مناطق حومهای و جدید تا حدی کاهش یابد، زیرا بخشی از متقاضیان که هدف این طرح هستند، جذب واحدهای استیجاری جدید و با کیفیت در داخل شهرها خواهند شد. این موضوع میتواند به تثبیت یا حتی کاهش نرخ اجارهبها در برخی مناطق کمک کند.
سوم، این طرح میتواند به عنوان یک مدل موفق، الگویی برای سایر نهادهای دولتی و عمومی برای تأمین مسکن کارکنان خود باشد و به طور کلی فرهنگ استفاده از ظرفیت بخش خصوصی برای تأمین مسکن اجتماعی را در کشور ترویج دهد.
با این حال، باید توجه داشت که این طرح به تنهایی قادر به حل تمام ابعاد بحران مسکن نیست و باید در کنار سایر سیاستهای کلان اقتصادی و کنترل تورم قرار گیرد. تأثیرات مثبت آن در مقیاس کلان و در بلندمدت، به استمرار، گستردگی و شفافیت اجرای آن بستگی دارد.
تغییر رویکرد در دولت چهاردهم؛ از عملگرایی به نتیجهمحوری
وزیر راه و شهرسازی در سخنان خود به تغییر رویکرد دولت چهاردهم در حوزه مسکن اشاره کرد و آن را “عملگرا” خواند. این تغییر رویکرد، یک نقطه عطف مهم در سیاستگذاریهای مسکن کشور محسوب میشود.
در رویکردهای پیشین، اغلب فراخوانهای عمومی ثبتنام قبل از شناسایی دقیق ظرفیتها و منابع لازم صورت میگرفت که این امر منجر به ایجاد انتظارات عظیم در جامعه و در نهایت، ناامیدی و اعتراض متقاضیان به دلیل عدم تأمین واحدها میشد. دولت جدید، این فرآیند را معکوس کرده است.
در استراتژی جدید، ابتدا نیاز واقعی جامعه سنجیده میشود، سپس ظرفیتهای موجود (اعم از زمین، منابع مالی و سازندگان خصوصی) شناسایی و فعالسازی میگردد و در نهایت، زمانی که از توانایی تأمین حداقل تعدادی از واحدها اطمینان حاصل شد، فراخوان ثبتنام برای همان تعداد مشخص منتشر میشود.
این روش “تأمین اول، فراخوان دوم”، به شدت از ایجاد انتظارات کاذب جلوگیری میکند و اعتماد عمومی را به طرحهای حمایتی بازمیگرداند. این رویکرد نتیجهمحور، تمرکز را از “حجم ثبتنامیها” به “تعداد کلیدهای تحویل داده شده” تغییر میدهد و یک پیام روشن به مردم میدهد: دولت تنها وعده نمیدهد، بلکه متعهد به تحقق آن است. این تغییر پارادایم، اگر به درستی اجرا شود، میتواند کارایی طرحهای حمایتی را به شکل چشمگیری افزایش داده و گام مؤثری در جهت حل بحران مسکن بردارد.
پیگیریهای ویژه؛ مسکن محرومان، کارگران و ایثارگران
علاوه بر طرح استیجار عمومی که به طور خاص زوجهای جوان را هدف قرار داده، وزارت راه و شهرسازی در دولت چهاردهم پیگیریهای ویژهای را برای سایر گروههای هدف و آسیبپذیر در دستور کار خود قرار داده است. یکی از این گروهها، “محرومان” هستند؛ افرادی که حتی توانایی پرداخت اجارهبهای یارانه ای را نیز ندارند. برای این گروه، سیاستهای حمایتی متفاوتی در حال طراحی است که ممکن است شامل پرداخت کمکهزینه مستقیم اجاره یا تأمین مسکن کاملاً رایگان باشد.
گروه دیگر، “کارگران” هستند که به عنوان یکی از ارکان اصلی اقتصاد کشور، به شدت تحت فشار مسکن قرار دارند. برگزاری جلسات کارشناسی با صنایع بزرگ و معادن برای طراحی طرحهای مشترک تأمین مسکن برای کارگران، نشاندهنده اهمیت این موضوع است.
این اقدام میتواند به شکلهای مختلفی مانند ساخت مسکن در نزدیکی کارخانهها و شهرکهای صنعتی یا ارائه وامهای مسکن ویژه برای کارگران صورت گیرد. در نهایت، “ایثارگران” و خانوادههای معظم شهدا، گروهی هستند که همواره مورد توجه ویژه نظام بودهاند.
تأکید وزیر راه و شهرسازی بر گزارش دهی دقیق استانها در مورد میزان مسکن تأمین شده برای ایثارگران، نشان از عزم جدی دولت برای پاسخگویی به مطالبات به حق این قشر فرهیخته دارد. این پیگیریهای موازی، نشان میدهد که دولت در تلاش است تا با یک نگاه جامع و تفکیکشده، پاسخگوی نیازهای متنوع گروههای مختلف جامعه در حوزه مسکن باشد.
جمعبندی؛ آیا استیجار عمومی کلید حل بحران مسکن است؟
طرح استیجار عمومی، بدون شک، یک گام بلند، هوشمندانه و ضروری در جهت مدیریت بحران مسکن در ایران است. این طرح با شناسایی دقیق یکی از اصلیترین خلاءهای بازار (عدم وجود گزینههای استیجاری مناسب و با کیفیت برای اقشار متوسط و پایین) و ارائه یک راهکار مبتنی بر مشارکت بخش خصوصی و بازآفرینی شهری، پتانسیل بالایی برای موفقیت دارد.
تمرکز بر بافتهای فرسوده، کاهش هزینهها، احیای بافتهای شهری و جلوگیری از پراکندگی شهری، از جمله برجستهترین مزایای این طرح است. همچنین، تغییر رویکرد از وعدهمحوری به نتیجهمحوری، میتواند اعتماد عمومی را که در سالهای اخیر خدشهدار شده، ترمیم کند.
با این حال، باید واقعبین بود. این طرح یک “معجزه” نیست و به تنهایی قادر به حل تمام پیچیدگیهای بحران مسکن نیست. موفقیت آن به شدت به شفافیت، سرعت در اجرا، هماهنگی بیندستگاهی و نظارت دقیق بر فرآیندها بستگی دارد.
علاوه بر این، مسکن استیجاری یک راهکار “کوتاهمدت و میانمدت” است و باید در کنار سیاستهای بلندمدت برای کنترل تورم، افزایش تولید مسکن و تنظیم بازار زمین قرار گیرد. در نهایت، طرح استیجار عمومی را میتوان یک “پیشنیاز” موفق برای حل پایدار بحران مسکن دانست؛ طرحی که اگر به درستی اجرا شود، میتواند فضا را برای آرامش بخش بزرگی از جامعه فراهم کرده و زمینه را برای اتخاذ سیاستهای بلندمدتتر و بنیادیتر هموار سازد.
شرایط ثبتنام در طرح مسکن استیجاری عمومی چیست؟
شرایط اصلی برای متقاضیان شامل تاهل (زوج جوان)، عدم مالکیت شخصی یا همسر از زمان ازدواج، عدم استفاده از سایر تسهیلات دولتی مسکن، و قرار گرفتن در دهکهای درآمدی یک تا ۶ است. حداکثر پنج سال از تاریخ ازدواج نیز یکی از شروط مهم ذکر شده است. متقاضیان باید فاقد سابقه واگذاری زمین یا مسکن از دولت بوده و در شهر مورد تقاضا ساکن باشند.
زوجهای جوان چگونه و کجا برای این طرح ثبتنام میکنند؟
فرآیند ثبتنام هنوز به صورت رسمی و سراسری آغاز نشده است. بر اساس اعلام وزارت راه، ابتدا ظرفیتها در استانها شناسایی شده و پس از آن، فراخوان ثبتنام از طریق سامانه جامع مسکن (samana.mrud.ir) به صورت عمومی اعلام خواهد شد. متقاضیان باید به اطلاعیههای رسمی وزارت راه و شهرسازی و ادارات کل استانی توجه کنند.
آیا مجردها میتوانند از مزایای طرح استیجار عمومی استفاده کنند؟
در گام نخست و در اطلاعیههای اولیه، تمرکز این طرح به طور مشخص بر “زوجهای جوان” قرار دارد. با این حال، به دلیل نیاز بالای سایر اقشار، احتمال دارد در مراحل بعدی یا در قالب طرحهای موازی، بخشی از ظرفیتها به گروههای دیگر مانند سرپرستان خانوار مجرد یا کارگران مجرد اختصاص یابد که باید منتظر اطلاعیههای رسمی در این باره ماند.
اولویتبندی متقاضیان بر چه اساسی انجام میشود؟
اولویت اصلی با دهکهای درآمدی یک و دو است. این یعنی کمدرآمدترین زوجهای جوان در اولویت دریافت واحدها قرار میگیرند. پس از آن، سایر متقاضیان در دهکهای ۳ تا ۶ قرار دارند. علاوه بر این، سابقه ازدواج (ترجیحاً ازدواجهای جدیدتر) و سکونت در شهر مورد تقاضا نیز میتواند از سایر معیارهای اولویتبندی باشد.
سهم و نقش انبوهسازان در این طرح دقیقاً چیست؟
نقش انبوهسازان، اجرای اصلی پروژههای ساختوساز است. آنها با استفاده از مشوقهای دولتی مانند زمین ارزان و تسهیلات، اقدام به ساخت واحدهای مسکونی میکنند و دولت متعهد میشود این واحدها را پس از تکمیل با قیمت توافقی خریداری کرده و در اختیار متقاضیان واجد شرایط قرار دهد. آنها بازوی اجرایی طرح هستند.
آیا اجارهبهای این واحدها کاملاً رایگان خواهد بود؟
خیر، واحدها رایگان نیستند. این یک طرح “استیجاری” است، اما اجارهبهای آنها یارانهای و بسیار کمتر از نرخ آزاد بازار خواهد بود. مبلغ دقیق اجارهبها بر اساس هزینههای ساخت و میزان درآمد متقاضیان تعیین میشود تا负担 مالی برای آنها قابل تحمل باشد. بخشی از هزینهها ممکن است به صورت وام قرضالحسنه دریافت شود.
تفاوت اصلی طرح استیجار با طرح جهش تولید مسکن چیست؟
تفاوت اصلی در “نوع مالکیت” است. طرح جهش تولید مسکن برای “فروش” و واگذاری ملکی به متقاضیان است و نیازمند آورده اولیه سنگین است. اما طرح استیجار عمومی برای “اجاره” واحدها طراحی شده و برای افرادی است که توانایی مالی برای خرید را ندارند و آورده اولیه بسیار ناچیزی نیاز دارد.
ثبتنام طرح استیجار عمومی چه زمانی به صورت سراسری آغاز میشود؟
هنوز تاریخ دقیقی برای آغاز ثبتنام سراسری اعلام نشده است. وزارت راه و شهرسازی تأکید کرده که فراخوان عمومی پس از شناسایی ظرفیتهای قطعی در استانها و آمادهسازی زیرساختهای لازم صورت خواهد گرفت. بهتر است برای اطلاع از تاریخ دقیق، به اخبار رسمی این وزارتخانه و سامانه جامع مسکن مراجعه کنید.
چرا دولت تمرکز این طرح را روی بافتهای فرسوده گذاشته است؟
تمرکز بر بافت فرسوده به دو دلیل اصلی است: اول، کاهش چشمگیر هزینهها، زیرا این مناطق دارای زیرساختهای موجود هستند و هزینه آمادهسازی زمین در آنها بسیار کمتر از مناطق جدید است. دوم، مزایای جانبی مانند نوسازی بافتهای قدیمی، بهبود چهره شهر، جلوگیری از گسترش افقی شهرها و حفظ هویت تاریخی است.
آیا این طرح میتواند به تنهایی بحران مسکن کشور را حل کند؟
خیر، این طرح به تنهایی قادر به حل کامل بحران مسکن نیست. بحران مسکن یک مشکل چندبعدی است که نیازمند مجموعهای از راهکارهای کوتاهمدت، میانمدت و بلندمدت است.
طرح استیجار عمومی یک راهکار بسیار مهم و مؤثر برای بخشی از جامعه (زوجهای جوان و کمدرآمدها) است، اما باید در کنار سیاستهای کنترل تورم، افزایش تولید انبوه مسکن و تنظیم بازار زمین قرار گیرد.
نظر شما