نام عزت الله کریمی همچنان زنده است
چهارده سال از آن روز تلخ می‌گذرد. روزی که یکی از چهره‌های مهربان، خوش‌سیرت و عاشق‌پیشه‌ی فرهنگ زورخانه‌ای، از میان ما رفت.
چهارده سال از آن روز تلخ می‌گذرد. روزی که یکی از چهره‌های مهربان، خوش‌سیرت و عاشق‌پیشه‌ی فرهنگ زورخانه‌ای، از میان ما رفت.
اما نام عزت الله کریمی، همچنان زنده است؛ نه در قاب‌های خاک‌گرفته، بلکه در حافظه‌ی دل‌ها، در جان گودهای کهن، و در سطرهای نشریه‌ای که با عشق بنیان گذاشت: رخصت پهلوان.
او مردی از تبار اصالت بود؛ ترکیبی از ادب، هنر، اخلاق و مرام پهلوانی. هم اهل هنر بود، هم دلبسته‌ی آئین‌های ورزش باستانی.
اما آن‌چه عزت الله کریمی را فراتر از یک چهره‌ی فرهنگی یا ورزشی می‌برد، همان قلب وسیع و دستِ گشاده‌اش بود. اهل خیر بود، اما در سکوت؛ اهل خدمت بود، بی‌آنکه فریاد بزند. دلش برای حفظ میراث جوانمردی می‌تپید، برای فرهنگی که نسل به نسل در گود زورخانه‌ها جاری بود و داشت در هیاهوی زمانه گم می‌شد.
نشریه‌ی رخصت پهلوان، تنها یک رسانه نبود. انعکاس نگاه روشن او به سنت بود، به مرامی که در آن، قدرت با اخلاق گره خورده بود. او این نشریه را نه از سر حرفه، که از عمق دغدغه و علاقه بنیان نهاد. و چقدر زیبا که امروز، پس از رفتنش، فرزندانش همان راه را ادامه می‌دهند؛ با همان قلم، همان دغدغه، همان باور.
نام عزت الله کریمی، برای ورزشکاران زورخانه‌ای، برای پهلوانان، برای هنرمندان، آشنا و محترم است. یادش نه تنها با احترام، بلکه با دلتنگی برده می‌شود. چرا که از آن نسل بود که «بودن»شان معنا داشت، و «رفتن»شان هم حضوری پررنگ‌تر از بسیاری «ماندن‌ها».
او مردی بود که مهربانی را زندگی می‌کرد؛ و مهربانی، هیچ‌گاه نمی‌میرد.
نظر شما