یادداشت اختصاصی از امیر افتخار
سفره هفت سین
ایرانیان باستان هفت سین را با آب، آتشدان، شیر، تخم‌مرغ، آینه، انار، سیب، سنجد، نارنج و... تزیین می‌کردند که هر یک نماد خاص خود را داشتند. عدد هفت در زبان ایران باستان، به «امرداد» نسبت داده شده و به‌معنی زندگی و جاودانگی است.
چیدن سفره هفت سین ساعاتی قبل از تحویل سال، یکی از آیین‌های باستانی به جا مانده برای مردم ایران است. با گسترش دین اسلام در کشور ما، کتاب قرآن نیز به سفره هفت سین اضافه شد تا مردم سال نو را با توکل و نام و یاد خدا آغاز کنند. در زمان هخامنشیان سفره «هفت چین» نیز وجود داشته است.
ایرانیان باستان هفت سین را با آب، آتشدان، شیر، تخم‌مرغ، آینه، انار، سیب، سنجد، نارنج و... تزیین می‌کردند که هر یک نماد خاص خود را داشتند. عدد هفت در زبان ایران باستان، به «امرداد» نسبت داده شده و به‌معنی زندگی و جاودانگی است. در کل عدد هفت برای آن‌ها بسیار مقدس و خوش یمن بوده و آن را به فال نیک می‌گرفته‌اند. هفت خوان رستم، هفت شهر عشق، هفت آسمان و... مثال‌هایی هستند که اهمیت این عدد را برای آن‌ها نشان می‌دهند.
مهم‌ترین عضو سفره هفت سین، سبزی است که روح شادی و طراوت را در فضای خانواده زنده می‌کند.
بقیه سین‌ها و اجزای سفره نیز در کنار آن قرار می‌گیرند و یک سفره هفت سین را شکل می‌دهند
در دوران ساسانیان و پیش از ظهور دین اسلام، مردم ایران باستان، سفره «هفت شین» پهن می‌کردند. این هفت شین شراب، شهد، شمشاد، شقایق، شربت، شمع و شیر بوده است. با ظهور دین اسلام شراب حرام اعلام شد. سپس همزاد آن یعنی «سرکه» جایگزین آن شد و به‌این ترتیب هفت شین به هفت سین تغییر پیدا کرد.
نظر شما