ای قبله‌یِ آمالِ مشتاقانِ خوشنودی و رضا!

ماه صفر یادآور ضایعه بزرگ و مصیبت عُظما، یعنى رحلت پیامبر اسلام (صلى ا... علیه و آله) و شهادت فرزندانِ گرامی اش امام حسن مجتبى و امام على بن موسى الرّضا (علیهما السلام) است. آمیخته شدنِ خاطره اربعین حسینى با خاطره جانکاهِ این مصایب بزرگ، دهه آخر ماه صفر را، دهه اندوه و غم براى پیروان مکتب اهل بیت (علیهم السلام) ساخته است. در ایران در دهه آخر صفر همچون دهه محرم، آیین سوگواری برگزار می‌شود.

اگر ماه رمضان ایستگاه کسب و تقویت انرژى معنوى - عبادى جامعه اسلامى است، محرم و صفر هم ایستگاه تقرب سیاسى به خداى متعال محسوب مى‌ شود. سالکان سیر تقرب الهى در جامعه اسلامى پس از آن‌که با ورود محرم، در دریاى اشک با معرفت در نهایت سوز و رقت قلب شستشویى نموده و با خط ولایت حسین و برائت از دشمنان آن‌ حضرت تا ابد، بزرگ‌ترین درس سیاسى تاریخ را جرعه‌ نوشى مى‌ کنند، با اربعین آن‌ را ماندگار مى‌ نمایند. در چنین فضایى سیر در سیره حکومتى پیامبر اکرم(ص) با مبانى حکومتى دینى آشنا گردیده و با نرمش هاى لازم در امر حکومت از طریق سیر در تاریخ امام مجتبى(ع) و امام رضا(ع) آشنا و درس‌ آموز مى‌ گردد. بنابراین دهه آخر صفر، دهه درس عدم انحصار موضوع حکومت در عاشورا و کربلاست؛ درسى که اهمیت آن از خود عاشورا و کربلا کمتر نخواهد بود.

در ایام غمبارِ سالگرد شهادت غریبانه و مظلومانه امام علی بن موسی الرضا(ع)، آن امام همام را اینگونه خطاب قرار می‌دهیم که ای امامِ غریب! ای قبله‌یِ آمالِ مشتاقانِ خوشنودی و رضا! هنگامی که نقشِ گنبدِ پر نورِ تو در پرده‌یِ چشمانمان می‌افتد، آمیزه‌ای از احساس تعالی و شکوه در قلب‌‌هایمان می‌نشیند؛ نقشی که محبت و دوستیِ تو را پیوسته در رگانمان به دوردست‌ترین منافذِ جسم و جان می‌رساند و حاصل این پیوند چیزی نیست جز فروزان‌تر شدن ِآتشِ عشقِ ولایتِ تو که به مثابه‌ میراثی پر ارج در سینه‌هایمان جاوید شده ‌است.