اثرات تربیتی فرزند

اوّلین بُعد این است انسانی که تربیت می‌شود خود احساس آرامش، احساس رشد، احساس تعالی پیدا می‌کند تا انسان‌هایی که تربیت نایافته هستند، آن کسانی که در مسیر تربیت قرار نمی‌گیرند، معمولاً آن‌ها انسان‌های ناآرام با تشویش ذهنی هستند، دل‌مردگی دارند، افسردگی دارند که به تدریج مشکلات روان‌پریشی پیدا می‌کنند.

 یعنی وقتی ما داریم فرزند خود را تربیت می‌کنیم، پرورش می‌دهیم، استعدادهای او را شکوفا می‌کنیم، در اصل اوّلاً داریم به خود او لطف می‌کنیم و او را در مسیری قرار می‌دهیم که از زندگی خود لذّت ببرد، در مسیر زندگی خود احساس ارزشمندی کند، عزّت نفس داشته باشد، به تدریج دارای اعتماد به نفس شود و بتواند یک فرد مفیدی باشد که این احساس مفید بودن، این حس ارزشمندی منجر به آن شادی و نشاط در زندگی ‌شود.

فرزندان خود را مؤدّب بار بیاورید، با ادب تربیت کنید، علّت عمده‌ این است که ما نسبت به فرزند خود مسئولیم. او حقوقی دارد، باید این حق و حقوق متقابل رعایت شود. چطور ما حق فرزند خود را رعایت می‌کنیم، باید در تربیت او هم به گونه‌ای عمل کنیم که بتواند یک زندگی سرتاسر آرامش داشته باشد و از آن آرامش به یک آسایشی دست پیدا کند

امّا زاویۀ دوم در تربیت بُعد خانوادگی تربیت است یعنی وقتی ما فرزندی را به خوبی تربیت می‌کنیم، آن آرامش را برای محیط خانواده هم به ارمغان می‌آوریم و خانواده هم یک احساس طیب خاطر، احساس رضایت‌مندی، احساس آرامش می‌کند.

پس اوّلین نکته این است وقتی فرزندی تربیت می‌شود، در اصل داریم به خود او یک لطفی می‌کنیم و او را در یک مسیری قرار می‌دهیم که إن‌شاء‌الله رشد و تعالی ثمرۀ او خواهد بود. نکتۀ دومی که اشاره شد این بود تربیت خوب فرزند برای خود پدر و مادر هم آرامش را به دنبال دارد، حظ و بهره را برای آن‌ها به دنبال دارد. وقتی پدر و مادری در مسیر تربیت فرزند خود موفّق عمل کنند، بعد می‌بینیم خود آن‌ها هم حس رضایتمندی و آرامش دارند، زندگی آرامی دارند.