بازیگر نقش جُمانه در سریال طوبی از ناگفته های زندگی خود می گوید!
مریم موسویان بازیگر سریال طوبی پربیننده طوبی از شبکه یک می باشد، در این مطلب صحبت های جذاب این بازیگر را خواهیم خواند.
مریم موسویان، متولد ۱۳۷۱، فارغ التحصیل دوره حرفه ای بازیگری از موسسه کارنامه، بازیگر تئاتر و تصویر است که در کارنامه هنری این هنرمند می توان به سریال های آتش و باد، زیرخاکی ۴، شاهرگ، آتش سرد، فیلم سینمایی دختر ایران، فیلم های کوتاه کوچ، چه دفاعی دارید، پیش از آنکه بگویم خداحافظ، زمانی برای از دست دادن، تئاترهای آهسته با گل سرخ، الیورتوئیست، بینوایان، چیدا و فلزات چکش خوار اشاره کرد. با مریم موسویان که این شب ها سریال طوبی را روی آنتن دارد، گفتگویی کوتاه داشته ایم که با هم می خوانیم.
*این شب ها در سریال طوبی شاهد هنرنمایی شما هستیم. این نقش چگونه پیشنهاد شد و چرا آن را پذیرفتید؟
اوایل بهار ۱۴۰۳ و همزمان با پخش سریال زیرخاکی ۴ که آخرین کار تصویر من بود، از طریق آقای عادل سلطانی که هم سرپرست گروه بازیگران و هم کارگردان یونیت دوم سریال طوبی هستند، با بنده تماس گرفته شد و با لطف ایشان بود که بازی برای شخصیت «جُمانه» را به بنده پیشنهاد دادند. از دلایل پذیرفتن نقش جُمانه برای من فارغ از خود شخصیت جُمانه که خواهری مهربان برای شخصیت فخرالدین با بازی آقای امین زندگانی و دوستی دلسوز برای «آنیه» با بازی خانم سودابه بیضایی بود، شخصیت خانواده دوست و پرتلاش او برای کمک به حل مشکلات متعدد و چالش‌های خانواده و به خصوص برادر و مادرش با بازی فریبا متخصص که در دهه ۵۰ و حوادث قبل از انقلاب می گذشت، بسیار جذاب بود. داستان طوبی قصه‌ای پر فراز و نشیب و زیبایی بود که به قلم آقای امیرجهانی، نویسنده بزرگوار آن، به شدت مرا مجذوب خود کرد. علاوه بر آن، تجربه بازی در جلو دوربین آقای سعید سلطانی و جناب علیرضا زرین‌دست، از بزرگان سینمای ایران، افتخار بزرگی برای من بود که در کارنامه هنری خود ثبت کنم.
این سریال چه حرفی برای گفتن دارد و استقبال از آن تا امروز چطور بوده است؟
خب این سریال درباره زندگی دختری به نام طوبی است که بر اساس واقعیت و اقتباس از کتاب (اربعین طوبی) نوسته شده است که قصه ای عاشقانه را در دل تاریخ به تصویر می کشد که موضوع عشق و محبت اعضای خانواده در بحران و سختی‌ها در آن اهمیت بسزایی دارد. خدا را شکر استقبال از کار از آنچه که فکر می کردم هم بیشتر بود و بازخورد مثبت آن را مدیون نگاه ارزشمند مخاطبان طوبی هستیم.
*به نظر شما تلویزیون همچنان آن مخاطب گذشته را دارد؟
خب این مسئله به عوامل بسیار زیادی از جمله تقاضای مخاطبان نسبت به افزایش سطح کیفیت آثار تولید شده چند سال اخیر تلویزیون بستگی دارد که به نظر من تقاضای به حق و به جایی است، ولی با شروع پخش سریال طوبی و استقبال بسیار خوب مردم، این مسئله نشان می دهد که هنوز هم می‌توان با نوع روایت و قصه پردازی خوب و البته توجه بیشتر مسئولین به کیفیت ساخت و تولید آثار، همگام با سطح تولیدات به روز سینمایی و سریال‌سازی، تا حدود زیادی مخاطب را همچون گذشته با تلویزیون همراه کرد.
شهرت را دوست دارید؟
هیچ وقت برای من مسئله شهرت دغدغه نبوده است، اما محبوبیت چرا. شخصا معتقد هستم با تلاش و کوشش در مسیر درست و گام برداشتن در هر حوزه‌ای، محبوبیت را با خود به همراه خواهد داشت و همیشه در تلاش هستم این مسئله برایم دغدغه و هدف باشد.
*چه ویژگی هایی در بیشتر دیده شدن و مطرح شدن یک آرتیست موثر است؟
به نظر من اصالت در هنر و رسالت آن یکی از مهمترین مولفه ها برای این موضوع محسوب می شود و در نهایت، وجه تمایز در یک هنرمند با هنرمند دیگر، منحصر به فرد بودن آن در کیفیت آثاری که ارائه می دهد، است.
*فضا چقدر برای رشد جوان ها در دنیای تصویر و نمایش مهیاست؟
متاسفانه از اینکه بگویم در این حوزه بی عدالتی و باندبازی و عدم اعتماد به جوانان بااستعداد بسیاری که فضای زیادی برای بروز توانایی‌هایشان باشد وجود ندارد، متاثر هستم، اما فضاهای مثبت و خلاقی همچون سینمای کوتاه و به خصوص تئاتر هم هستند که من خودم را پرورش یافته این دو حوزه می دانم و به آن نیز می بالم، اما متاسفانه به اندازه‌ای که باید به آنها اهمیت ویژه‌ای داده نمی‌شود و همین امر موجب شده تا فعالیت جوانان در ابتدای شروع بازیگری بسیار سخت و پرتنش باشد.
*تلخی ها و شیرینی های این حرفه از نظر شما چیست؟
تلخی در ابتدای کار وجود دارد و باید سعی کرد ناامید نشد، چون این مسیر، مسیرآسانی نیست و برای جلب اعتماد بسیار زیاد باید جنگید، اما بعد از رسیدن به هدف و زیستن در شخصیت و کاراکترهای هر قصه بی‌نهایت شیرین است.
*فکر می کنید پنج سال بعد وقتی دوباره با هم گفتگو کنیم، کجا باشید؟
با اراده و روحیه ای که از خود می شناسم، تمام تلاشم را خواهم کرد تا ادامه مسیر برایم روشن باشد و امیدوارم بتوانم باعث افتخار و سربلندی مردم سرزمینم باشم، بماند به یادگار تا پنج سال بعد.
*سوال اول را در انتها می پرسم، چه شد از این همه فعالیت هنری، بازیگری را انتخاب کردید؟
بازیگری برای من یک شغل نیست، گویی کیمیاگری است و تنها آنجاست که می توان بدون قضاوت، ابعاد مختلف زندگی را زیست کرد و هر بار از نو متولد شد. چه چیزی از این اعجاز برانگیزتر؟!
نظر شما