یادداشت اختصاصی از سارا نعیمی
دستهایی که جهان را میسازند
روز کارگر نه فقط روز تقدیر، بلکه روز تعهد است. تعهد به اینکه کارگر نه آخرین حلقه زنجیر، بلکه نقطه شروع هر توسعهای است. به همه کسانی که با دستانشان دنیا را میسازند، احترام بگذاریم. وقتی کارگر ایستاد، جامعه راه افتاد.

روز کارگر، تنها یک روز مناسبتی نیست تا با یک سخنرانی کوتاه و چند شعار بلندپروازی، فراموشش کنیم. این روز باید به مناسبتی تبدیل شود تا از عظمت زحمات کارگران و کارکنان تقدیر شود؛ آنان که ستون فقرات تولید، پیشرفت و توسعه هر کشوری هستند.
در این روز، باید به تمام کسانی فکر کنیم که ساعات طولانی را در کارخانهها، کارگاهها، ساختمانها و حتی در محیطهای سخت کاری میگذرانند تا چرخ زندگی ما بچرخد. افرادی که در سرمای سخت زمستان و گرمای سوزان تابستان، بدون وقفه، برای تأمین نیازهای خانواده و پیشرفت جامعه تلاش میکنند.
اما تقدیر واقعی، فقط لبخندی نیست در یک روز، یا یک بن، یا یک مراسم. تقدیر واقعی، حق کارگر را در کارگاه تشخیص میدهد؛ حقوق او را محفوظ میدارد، شرایط کار مناسب را فراهم میکند و به او احترام میگذارد . چه در روز کارگر، چه در هزار روز دیگر.
امروز فرصتی است تا هم به یادگیری از زحمات کارگران بپردازیم و هم به یادآوری حق و عدالت برای آنها. چون هیچ پیشرفتی بدون کار و کارگر معنا ندارد.
روز کارگر، آینهای از تمامیت یک ملت است . ملتی که اگر چرخ تولیدش متوقف شود، تمام بدن اجتماعی به لرزه میافتد.
کارگر، تنها کسی است که بدون دعوت از دیوارها، در مدیریت روزمره جهان نقش دارد. او نه با صحن صحنههای سیاسی، نه با توئیتهای ساعتی، بلکه با دستانی چالهدار و وجودی مقاوم، زیرساخت تمدن را میسازد.
اما سوالی که این روزها باید همه از سیاستمدار تا کارفرما به آن گوش دهیم این است:
در این روز، باید یادآور شد که اتحادیههای کارگری تنها یک نهاد تشکیلاتی نیستند. آنها پل میان نیازهای واقعی کارگران و تعهدات قانونی کارفرمایان هستند. پلی که وقتی مستحکم باشد، اعتماد در محیط کار جریان پیدا میکند، انسانیت به جای بهرهوری مطرح میشود و تولید با عدالت حرکت میکند.
بنابراین، روز کارگر نه فقط روز تقدیر، بلکه روز تعهد است. تعهد به اینکه کارگر نه آخرین حلقه زنجیر، بلکه نقطه شروع هر توسعهای است.
به همه کسانی که با دستانشان دنیا را میسازند، احترام بگذاریم. وقتی کارگر ایستاد، جامعه راه افتاد.
نظر شما