گرد و غبار ریه های این شهر را به خس خس انداخت

امروز (سه شنبه ۲۸ شهریور ماه) ریزگردها برای چندمین بار در سالجاری ریه‌های بجنورد را مورد نشانه قرار داد که این شرایط نگران کننده و نیازمند عزمی همگانی برای اجرای راهکارهای کاهش آلودگی هوا و حفظ سلامت در این شهر ۲۳۰ هزار نفری است.

فکر می کردیم با پایان کرونا دیگر از همراه داشتن سپر ماسک و حساسیت های بهداشتی خلاص می شویم اما همچنان وقتی برای بیرون رفتن از منزل آماده می‌شوم صدای مادرم را می شنوم که مرا به استفاده از ماسک آن همراه همیشگی در ایام تلخ کرونایی فرا می خواند.

انگار ماسک حالا حالاها باید در شهر کوچک بجنورد مورد استفاده قرار گیرد و ربطی به تمامی کرونا هم ندارد.

اینجا نه تهران است و نه اهواز، اینجا شهری است که سال های سال با آب و هوای دلنشین و خوبش مشهور بود اما این روزها ریزگردها به ریه های تنفسی اش حمله کرده و دیگر پیاده روی در خیابان‌هایش به جای جا آوردن حال آدمی، حالت را بد می‌کند و گلویت را می سوزاند.

گاهی اوقات برای دوری از زندگی مدرن و شهرنشینی به روستاها و طبیعت بکر پناه می بردیم تا از هوای پاک روستا بهره ببریم اما چندی است در آن مناطق نیز دیگر خبری از هوای پاک نیست و پای مهمان ناخوانده ریزگرد آنجا هم باز شده است.

برای این وضعیت بحرانی گرچه برخی کارشناسان انگشت شماتت را به سمت سنگ شکن ها، کاسه ای بودن شهر و یا کم کاری شهروندان در کاشت درخت دراز می کنند اما به گفته متولیان امر آلودگی هوای این روزهای خراسان شمالی بیشتر به سمت ریزگردها قرار دارد و کانون این مهمان های ناخوانده از بیابان های داخل استان و یا کشور همسایه ترکمنستان معرفی می شود.

اما هر آنچه است دیگر ریه های این شهر به خِس خِس افتاده و نیازمند عزمی همگانی برای رهایی از این وضعیت است.