حقایقی باورنکردنی از نقش اخبار جعلی در آزمون استخدامی معلمان!
اولویت سطحی‌نگری و تصمیمات غیرحرفه‌ای در آموزش‌وپرورش بار دیگر موجب چالش‌هایی در آزمون استخدامی معلمان شده و نقش اخبار جعلی در این مسیر، نگرانی‌هایی جدی درباره کیفیت تربیت نسل آینده ایجاد کرده است.
همچنان شرایط آموزش و پرورش در ایران به گونه‌ای است که به نظر می‌رسد دغدغه اصلی مدیران و مسئولین آن تهی از عمق و دانش تخصصی باقی مانده و توجه چندانی به حرفه‌ای‌گری در این حوزه نمی‌شود.
آیا وزیران آموزش و پرورش باید متخصص‌ترین افراد باشند؟
وزیران آموزش و پرورش که می‌بایست در زمره جوانب حرفه‌ای‌ترین، ماهرترین و زبده‌ترین فرهیختگان جامعه قرار گیرند و تجارب عملی و تسلط بر نظریات یادگیری را داشته باشند، همچنان درگیر حاشیه‌پردازی‌ها و نمایش‌های سطحی هستند و این رویکرد منجر به بی‌توجهی فراوان به مسائل واقعی حوزه آموزش شده است.
اخبار جعلی در آزمون‌های معلمان؛ واقعیت یا توهم؟
زمانی در آزمون‌های سنجش صلاحیت معلمان سوالاتی مطرح می‌شد که حتی به شب اول قبر نیز ارتباط داشت. اکنون به جای تغییرات مثبت و سازنده، به اخبار جعلی و بی‌اساس روی آورده‌اند. برای مثال، مطرح کردن موضوعاتی چون سقوط جنگنده‌های دشمن در سوالات آزمون، چه چیزی عاید آموزش و پرورش خواهد کرد؟
آیا این اقدامات جهت‌دار نیست که از ابتدا ذهن معلمان تازه‌وارد را درگیر اصولی کند که به دور از راست‌گویی و واقعیت است؟ آیا واقعا این رفتارها نشانی از پیشرفت و تعالی است یا تحریف واقعیت؟
آموزش و پرورش؛ نهادی فرهنگی یا آخرین پناهگاه؟
چه زمانی خواهد رسید که نهاد آموزش و پرورش ، که باید فرهنگی‌ترین و آینده‌سازترین نهاد کشور باشد، از دام تصمیم‌گیران ناکارآمد رها شود؟ به نظر می‌رسد این بخش به محلی بدل شده که افرادی، پس از ناکامی در عرصه‌های دیگر، آخرین شانس خود را در نقش مدیریت آموزشی جست‌وجو می‌کنند.
صبحگاه مدارس؛ زمانی برای انرژی یا خستگی؟
شنیده می‌شود که مسئولان آموزش و پرورش برای صبحگاه مدارس برنامه‌های خاصی دارند؛ اما آیا واقعا صبحگاه مدارس باید صرف صف‌های طولانی دانش‌آموزان خواب‌آلود یا نیمه‌سیر شود؟ صبحگاه باید زمانی برای ایجاد نشاط، شادابی و انگیزه باشد؛ نه صحنه‌ای برای خستگی بیشتر.
نماز جماعت در مدارس؛ آیا کارآمد است؟
همچنین اظهار داشتند که برای نماز جماعت در مدارس برنامه‌ریزی شده است. این امر، هرچند که قابل احترام است، پرسش دیگر را مطرح می‌کند: آیا می‌توان دانش‌آموزان را از درون و به صورت خودجوش به انجام امور عبادی علاقه‌مند کرد؟ یا فقط در محیط خانه؟ این اقدامات تا چه حد می‌توانند موثر واقع شوند؟
آینده آموزش و پرورش چیست؟
آیا روزی خواهد رسید که آموزش و پرورش ما از دیدگاه صرفاً شعاری فاصله بگیرد و به مسیر پیشرفت واقعی پای بگذارد؟ سوالی که شاید پاسخ آن را به انگشت انتظار به آینده حواله داده باشیم.
نظر شما