آقای غریب نوازان، رضا!

روز یازدهم ماه ذی القعده سال 148 هجرى در مدینه در خانه امام موسى بن جعفر علیه‏ السلام فرزندى چشم به جهان گشود كه بعد از پدر، تاریخ ساز صحنه ایمان و علم و امامت‏ شد. نام او «على» و کنیه اش «ابوالحسن» و لقبش «رضا» است.

دهم خرداد امسال مصادف با ولادت امام رضا علیه السلام است. سال‌هاست که وقتی دلم برای خدا تنگ می‌شود، کبوترِ باران زده و بی‌پناه نگاهم پر می‌گیرد به سمت خورشید طلایی گنبد امام رضا علیه السلام. از میان تمام سالنامه‌های قمری و میلادی، تقویم دل ما در این سرزمین تا ابد شمسی است، وقتی که خورشید نام کوچک توست. نگاهمان که می‌کنی، کبوتر لرزانی در جغرافیای روحمان شعله می‌کشد. آهویی در سایه‌ سارانمان خطوط آبی را تا پلک‌های تو جاده می‌کشد. ای اختر تابناک لطف خدا بر تارک شرق! از چشمه قدمگاه تو امید و رحمت بر این دیار جاری است.

چرخیدن به ضریح قدست تنها پناهی است که می‌توانیم به امیدش پر‌های سوخته مان را راهی آنجا کنیم. به حرم که می رویم، رازهاى بزرگ دلمان را بر ضریحش دخیل می بندیم تا چاره مشکلاتمان را کند. با دلى تنگ و خسته به پای ضریحش می رویم. کبوتر دل، بهانه کنان به سوی حرمش پر می‌کشد و به سوی دانه‌های مِهری می‌رود که برایش می‌پاشید.

یا امام رضا، تو همان آسمان صافى که همه در هواى تازه یادت نفس می‌کشند تا دلشوره‌‏هاى بیکران تنهایى خود را به آرامش پرکشیدن در خنکاى گنبدت برسانند. اى بیکرانه! تو همان دریایى که کشتى نشستگان عالم، در کنار تو پهلو می‌گیرند تا در لنگرگاه مهر تو، چند روزى آشیانه کنند. آقای غریب نوازان، رضا! تو مهربان‌ترین خورشید آشنای این دیار پر از غربتی که از سایه‌ات به خدا می‌رسیم. مارا با درختان بلوط نسبتی است، با چشمه‌ها قرابتی. تو ضامنمان باش، آهو بودنمان را چاره‌ای می‌اندیشیم.

به روز میلادت که نزدیک می‌شویم، قلبمان را دوباره نجوایی شیرین دربرمی گیرد و ما در کنار جوی رویاهایمان به افق‌های دور می‌نگریم.